Publikacja: 18-11-2016 13:11
Jak pokazuje życie, wiele działań podejmowanych na miejscu zdarzenia przez ratowników udzielających Kwalifikowanej Pierwszej Pomocy faktycznie nie ma żadnego odzwierciedlenia w badaniach naukowych bądź przepisach prawa. Wykonujemy je działając rutynowo bo... tak się przyjęło bądź powszechnie uważa się takie postępowanie za prawidłowe. Oto najczęstsze działania które uznajemy za pewnik a które nie zawsze przynoszą korzyści poszkodowanemu.
Poszkodowanych najlepiej natychmiast ewakuować układając na desce w pozycji na płasko.
Zalecenia dotyczące ułożenia
poszkodowanych ciągle się zmieniają. Obecnie najczęściej stosowaną w praktyce KPP
pozycją jest ułożenie na desce w pozycji na płasko. Taka forma ułożenia tak
mocno wryła się w codzienną praktykę że zaczęła być stosowana także w sytuacji w której
pacjent nie ma wskazań do stabilizacji kręgosłupa bądź powinno być zastosowane inne ułożenie poszkodowanego. Tymczasem optymalna pozycja
zależna jest od rodzaju zdarzenia. Przykładowo: przytomni poszkodowani z
urazami szczękowo-twarzowymi powinni być pozostawiani w pozycji siedzącej w
pojeździe, pacjenci z dusznością w pozycji półsiedzącej a nieprzytomni
poszkodowani w pozycji bocznej ustalonej. Poszkodowanych we wstrząsie należy
ułożyć na wznak a pozycja przeciwwstrząsowa chodź coraz rzadziej stosowana, wcale
nie powinna być przez ratowników wykreślona z listy stosowanych technik. Można
ją zastosować (unosząc nogi bądź deskę od strony nóg w przypadku pacjentów po
urazie) w celu zapewnienia przejściowej (< 7 minut) poprawy parametrów
życiowych. Znaczenie kliniczne tej przejściowej poprawy parametrów życiowych
jest niepewne stąd takie postępowanie nie jest stosowane rutynowo. Najczęstszymi
decyzjami ratownika powinno więc być pozostawienie poszkodowanego w pozycji
zastanej i udzielanie Kwalifikowanej Pierwszej Pomocy. Szybka ewakuacja i
ułożenie adekwatne do stanu poszkodowanego będzie istotne w przypadku pacjentów
z ciężkimi obrażeniami ciała z krwotokami niekontrolowanymi. Pozwala to
zaoszczędzić tak istotny dla pacjentów z tej grupy czas.
Mit drugi - pacjenta
wychłodzonego wystarczy okryć folia NRC złotą stroną na zewnątrz.
Zgodnie z przeprowadzonymi
badaniami folia metalizowana (tzw. NRC) nawet szczelnie osłaniająca pacjenta ma
taką samą skuteczność jak dowolny inny materiał tej samej grubości. Przekonanie
o jej „cudownym” działaniu nie jest więc niczym uzasadnione i nie może ona
zastąpić grubego, suchego i warstwowego okrycia jak największej powierzchni
ciała pacjenta. Izolację zapewniają bowiem nieruchome warstwy powierza
znajdujące się pomiędzy poszczególnymi warstwami koców bądź odzieży. Ostatnia
warstwa powinna być wodo i wiatroszczelna i może być wykonana z dowolnego
materiału o takich właściwościach w dowolnej barwie. Folia NRC może być więc
ostatnią ale nie jedyną warstwą chroniącą pacjenta przed wychłodzeniem a strona która będzie skierowana "na zewnątrz" nie ma żadnego znaczenia.
Mit trzeci - złamania,
zwichnięcia lub skręcenia należy ustabilizować w pozycji fizjologicznej
niezwłocznie po przybyciu na miejsce zdarzenia.
Niezwłoczna stabilizacja
złamanych kończyn w pozycji fizjologicznej stosowana w ramach KPP w sytuacji w
której Zespół Ratownictwa Medycznego wkrótce dotrze na miejsce zdarzenia nie
jest właściwym postępowaniem. W wielu przypadkach wykonywanie tego typu
zabezpieczenia złamanej kończyny bez uprzedniego zastosowania leków przeciw
bólowych u pacjentów przytomnych jest najzwyczajniej niehumanitarne. Z kolei w
przypadku pacjentów niestabilnych zastosowanie stabilizacji złamanych kończyn na
miejscu zdarzenia ma znaczenie drugorzędne i często odwleka się tego typu
decyzję do momentu rozpoczęcia transportu z miejsca zdarzenia przez Zespół
Ratownictwa Medycznego. W tej grupie pacjentów istotniejsze będzie
przygotowanie ich do szybkiej ewakuacji
i transportu. Jeżeli Zespół Ratownictwa Medycznego jest w drodze i wkrótce
dotrze do pacjenta, pomóż pacjentowi utrzymywać kończynę w pozycji zastanej
minimalizując doznania bólowe, rozetnij odzież odsłaniając obrażenia i oceń je
badając puls, motorykę, sensorykę oraz czekaj
na przybycia Zespołu Ratownictwa Medycznego.
Ratownik udzielający
Kwalifikowanej Pierwszej Pomocy ma prawa podjąć decyzję dotyczącą udzielenia
bądź nie pomocy poszkodowanemu!
Zdarza się że po przybyciu na
miejsce zdarzenia Zespołu Ratownictwa Medycznego okazuje się że żaden z uczestników wypadku nie
chce bądź nie wymaga pomocy a karetka została wezwana „na wszelki wypadek” przez
obawiając się ewentualnych konsekwencji ratowników udzielających KPP. Tłumaczą oni
swoją decyzję brakiem uprawnień, koniecznością „przebadania” pacjenta przez
osobę ze stosownymi uprawnieniami bądź ulubionym w naszym kraju zwrotem czyli
„procedurami”. Jak ten problem wygląda w
świetle przepisów:.? Czy ratownicy mają czego się obawiać?
Chodź ratownik KPP nie wykonuje
zawodu medycznego to tak jak zawody medyczne przed udzieleniem kwalifikowanej
pierwszej pomocy powinien uzyskać świadomą zgodę poszkodowanego na udzielenie
pomocy i taka wola poszkodowanego (dotycząca zgody bądź braku zgody) jest prawnie wiążąca dla ratownika. Powinna
być ona odnotowana w karcie udzielonej kwalifikowanej pierwszej pomocy. Chodź
czynności podejmowane przez ratownika nie są świadczeniami medycznymi (ratownik
nie wykonuje zawodu medycznego a jedynie sprawuje funkcję związaną z ratowaniem
życia) to powinien je wykonywać z należytą starannością. Błędy mogą być
podstawą ewentualnych roszczeń cywilno-prawnych. Jeżeli chodzi o rozpoznanie stanu nagłego
zagrożenia zdrowotnego to ratownik KPP zgodnie
z rozporządzeniem z dnia 18 lutego 2011 roku jest osobą odpowiedzialną za
„rozpoznanie u osób poszkodowanych stanu nagłego zagrożenia zdrowotnego…”. Tym samym może podejmować decyzje dotyczące
tego obszaru i odnotowywać je w stosownej dokumentacji. Drodzy ratownicy
możecie więc podjąć każdą decyzję i ponosicie odpowiedzialność za wasze
decyzje.
Nie wiesz co zrobić - podaj tlen
Każdy zestaw PSP R1 jest
wyposażony w tlen i maskę z rezerwuarem. Na kursach KPP wielokrotnie kursantom
powtarza się slogan – nie wiesz co zrobić podaj tlen. Tymczasem tlenoterapie
powinno stosować się zgodnie z zaleceniami które należy przekazywać ratownikom
na kursach. Przykładowo nie należy stosować rutynowo tlenoterapii w przypadku
ostrych zespołów wieńcowych czy POCHP ponieważ hiperoksemia (zbyt duże
wysycenie krwi tlenem) może być szkodliwa. A już wkrótce dla Was do rozdania
będziemy mieli bestsellerowe książki: dla ratowników kwalifikowaną pierwszą pomoc
a dla ratowników medycznych książkę dotyczącą zagadnień prawnych. Śledźcie profil https://www.facebook.com/ratuj.edu by
zdobyć nagrody!
Publikacja: 18-11-2016 13:11
Jak pokazuje życie, wiele działań podejmowanych na miejscu zdarzenia przez ratowników udzielających Kwalifikowanej Pierwszej Pomocy faktycznie nie ma żadnego odzwierciedlenia w badaniach naukowych bądź przepisach prawa. Wykonujemy je działając rutynowo bo... tak się przyjęło bądź powszechnie uważa się takie postępowanie za prawidłowe. Oto najczęstsze działania które uznajemy za pewnik a które nie zawsze przynoszą korzyści poszkodowanemu.
Poszkodowanych najlepiej natychmiast ewakuować układając na desce w pozycji na płasko.
Zalecenia dotyczące ułożenia
poszkodowanych ciągle się zmieniają. Obecnie najczęściej stosowaną w praktyce KPP
pozycją jest ułożenie na desce w pozycji na płasko. Taka forma ułożenia tak
mocno wryła się w codzienną praktykę że zaczęła być stosowana także w sytuacji w której
pacjent nie ma wskazań do stabilizacji kręgosłupa bądź powinno być zastosowane inne ułożenie poszkodowanego. Tymczasem optymalna pozycja
zależna jest od rodzaju zdarzenia. Przykładowo: przytomni poszkodowani z
urazami szczękowo-twarzowymi powinni być pozostawiani w pozycji siedzącej w
pojeździe, pacjenci z dusznością w pozycji półsiedzącej a nieprzytomni
poszkodowani w pozycji bocznej ustalonej. Poszkodowanych we wstrząsie należy
ułożyć na wznak a pozycja przeciwwstrząsowa chodź coraz rzadziej stosowana, wcale
nie powinna być przez ratowników wykreślona z listy stosowanych technik. Można
ją zastosować (unosząc nogi bądź deskę od strony nóg w przypadku pacjentów po
urazie) w celu zapewnienia przejściowej (< 7 minut) poprawy parametrów
życiowych. Znaczenie kliniczne tej przejściowej poprawy parametrów życiowych
jest niepewne stąd takie postępowanie nie jest stosowane rutynowo. Najczęstszymi
decyzjami ratownika powinno więc być pozostawienie poszkodowanego w pozycji
zastanej i udzielanie Kwalifikowanej Pierwszej Pomocy. Szybka ewakuacja i
ułożenie adekwatne do stanu poszkodowanego będzie istotne w przypadku pacjentów
z ciężkimi obrażeniami ciała z krwotokami niekontrolowanymi. Pozwala to
zaoszczędzić tak istotny dla pacjentów z tej grupy czas.
Mit drugi - pacjenta
wychłodzonego wystarczy okryć folia NRC złotą stroną na zewnątrz.
Zgodnie z przeprowadzonymi
badaniami folia metalizowana (tzw. NRC) nawet szczelnie osłaniająca pacjenta ma
taką samą skuteczność jak dowolny inny materiał tej samej grubości. Przekonanie
o jej „cudownym” działaniu nie jest więc niczym uzasadnione i nie może ona
zastąpić grubego, suchego i warstwowego okrycia jak największej powierzchni
ciała pacjenta. Izolację zapewniają bowiem nieruchome warstwy powierza
znajdujące się pomiędzy poszczególnymi warstwami koców bądź odzieży. Ostatnia
warstwa powinna być wodo i wiatroszczelna i może być wykonana z dowolnego
materiału o takich właściwościach w dowolnej barwie. Folia NRC może być więc
ostatnią ale nie jedyną warstwą chroniącą pacjenta przed wychłodzeniem a strona która będzie skierowana "na zewnątrz" nie ma żadnego znaczenia.
Mit trzeci - złamania,
zwichnięcia lub skręcenia należy ustabilizować w pozycji fizjologicznej
niezwłocznie po przybyciu na miejsce zdarzenia.
Niezwłoczna stabilizacja
złamanych kończyn w pozycji fizjologicznej stosowana w ramach KPP w sytuacji w
której Zespół Ratownictwa Medycznego wkrótce dotrze na miejsce zdarzenia nie
jest właściwym postępowaniem. W wielu przypadkach wykonywanie tego typu
zabezpieczenia złamanej kończyny bez uprzedniego zastosowania leków przeciw
bólowych u pacjentów przytomnych jest najzwyczajniej niehumanitarne. Z kolei w
przypadku pacjentów niestabilnych zastosowanie stabilizacji złamanych kończyn na
miejscu zdarzenia ma znaczenie drugorzędne i często odwleka się tego typu
decyzję do momentu rozpoczęcia transportu z miejsca zdarzenia przez Zespół
Ratownictwa Medycznego. W tej grupie pacjentów istotniejsze będzie
przygotowanie ich do szybkiej ewakuacji
i transportu. Jeżeli Zespół Ratownictwa Medycznego jest w drodze i wkrótce
dotrze do pacjenta, pomóż pacjentowi utrzymywać kończynę w pozycji zastanej
minimalizując doznania bólowe, rozetnij odzież odsłaniając obrażenia i oceń je
badając puls, motorykę, sensorykę oraz czekaj
na przybycia Zespołu Ratownictwa Medycznego.
Ratownik udzielający
Kwalifikowanej Pierwszej Pomocy ma prawa podjąć decyzję dotyczącą udzielenia
bądź nie pomocy poszkodowanemu!
Zdarza się że po przybyciu na
miejsce zdarzenia Zespołu Ratownictwa Medycznego okazuje się że żaden z uczestników wypadku nie
chce bądź nie wymaga pomocy a karetka została wezwana „na wszelki wypadek” przez
obawiając się ewentualnych konsekwencji ratowników udzielających KPP. Tłumaczą oni
swoją decyzję brakiem uprawnień, koniecznością „przebadania” pacjenta przez
osobę ze stosownymi uprawnieniami bądź ulubionym w naszym kraju zwrotem czyli
„procedurami”. Jak ten problem wygląda w
świetle przepisów:.? Czy ratownicy mają czego się obawiać?
Chodź ratownik KPP nie wykonuje
zawodu medycznego to tak jak zawody medyczne przed udzieleniem kwalifikowanej
pierwszej pomocy powinien uzyskać świadomą zgodę poszkodowanego na udzielenie
pomocy i taka wola poszkodowanego (dotycząca zgody bądź braku zgody) jest prawnie wiążąca dla ratownika. Powinna
być ona odnotowana w karcie udzielonej kwalifikowanej pierwszej pomocy. Chodź
czynności podejmowane przez ratownika nie są świadczeniami medycznymi (ratownik
nie wykonuje zawodu medycznego a jedynie sprawuje funkcję związaną z ratowaniem
życia) to powinien je wykonywać z należytą starannością. Błędy mogą być
podstawą ewentualnych roszczeń cywilno-prawnych. Jeżeli chodzi o rozpoznanie stanu nagłego
zagrożenia zdrowotnego to ratownik KPP zgodnie
z rozporządzeniem z dnia 18 lutego 2011 roku jest osobą odpowiedzialną za
„rozpoznanie u osób poszkodowanych stanu nagłego zagrożenia zdrowotnego…”. Tym samym może podejmować decyzje dotyczące
tego obszaru i odnotowywać je w stosownej dokumentacji. Drodzy ratownicy
możecie więc podjąć każdą decyzję i ponosicie odpowiedzialność za wasze
decyzje.
Nie wiesz co zrobić - podaj tlen
Każdy zestaw PSP R1 jest
wyposażony w tlen i maskę z rezerwuarem. Na kursach KPP wielokrotnie kursantom
powtarza się slogan – nie wiesz co zrobić podaj tlen. Tymczasem tlenoterapie
powinno stosować się zgodnie z zaleceniami które należy przekazywać ratownikom
na kursach. Przykładowo nie należy stosować rutynowo tlenoterapii w przypadku
ostrych zespołów wieńcowych czy POCHP ponieważ hiperoksemia (zbyt duże
wysycenie krwi tlenem) może być szkodliwa. A już wkrótce dla Was do rozdania
będziemy mieli bestsellerowe książki: dla ratowników kwalifikowaną pierwszą pomoc
a dla ratowników medycznych książkę dotyczącą zagadnień prawnych. Śledźcie profil https://www.facebook.com/ratuj.edu by
zdobyć nagrody!